Przypinka lub inaczej badż, button, plakietka, odznaka. Ile osób tyle nazw. Jest to gażdet, który można przypiąć do np. bluzy, kurtki, marynarki lub jakiejkolwiek innej części garderoby za pomocą agrafki. Występują też przypinki gdzie mocowania dokonuje się za pomocą szpilki utworzonej z drutu, sprzęgiełka, zapięcia motylkowego lub innego mechanizmu. Ten zapinający mechanizm przymocowany jest do metalowego dysku, który stanowi tył przypinki. Front przypinki to metalowy, wypukły dysk, na który nakłada się kolejno wydruk z grafiką oraz zabezpieczającą, transparentną folię. Wszystkie te elementy są ze sobą łączone w jedną całość przy użyciu specjalnej prasy.

Historia przypinki sięga końca XIX wieku kiedy to zaistniała w ogólnej świadomości jako element pierwszej kampani wyborczej na prezydenta Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Pierwsze badże powstawały z napisem "Niech żyje prezydent" i inicjałami George'a Waszyngtona i bardziej przypominały dzisiejsze guziki, które zostały powleczone materiałem, na którym znajdował się wyhaftowany napis. Te wczesne przypinki noszone przez zwolenników późnijeszego prezydenta, wszywane były w klapy ubrań lub noszone jak wisiorki lub łańcuszki przewieszone przez szyję.

Benjamin Whitehead studiował drukarstwo w Instytucie Coopera w Nowym Jorku. Jako zdolny drukarz i przedsiębiorca dużo podróżował zbierając pomysły, które później prezentował w swojej pracowni w Filadelfii. Natomiast Chester Hoag nie miał formalnego wykształcenia poza gimnazjum, ale za to był zdolnym samoukiem. Chester Hoag i Benjamin Whitehead poznali się robiąc wspólne interesy. Hoag był sprzedawcą papieru i zaopatrywał drukarnię Whiteheada. Dwaj przedsiębiorcy postanowili połączyć siły i formalnie założyli firmę Whitehead & Hoag Company.

Z biegiem czasu zdobyli doświadczenie w produkcji badżów i uzyskali trzy główne patenty, które pozwoliły im rozwinąć firmę i stać się dominującym graczem na tym lukratywnym rynku.

Benjamin S. Whitehead opatentował pierwszą innowację w projekcie przypinki w 1893 roku, przykrywając zdjęcie arkuszem przeźroczystej folii z celuloidu, aby chronić obraz przed zadrapaniem i ścieraniem. Kolejny patent został wydany Whitehead & Hoag w dniu 21 lipca 1896 r. i dotyczył mocowania przypinki za pomocą metalowej szpilki przymocowanej do tylnej części badża.

Przyciski cieszyły się dużym zainteresowaniem, ponieważ były bardzo skutecznym sposobem reklamy i promocji, zarówno w biznesie, jak i w polityce, a firma Whitehead & Hoag obsługiwała ten popyt bardzo skutecznie.

W czasie II wojny światowej Whitehead & Hoag zatrudniała ponad 400 pracowników a w ofercie posiadała ponad 500 produktów. Niestety firma z takim potencjałem nie potrafiła z powodzeniem przekształcić się ze średniej wielkości firmy rodzinnej w dużą korporację. Dlatego kiedy w 1953 r. zmarł ostatni członek rodziny założycielskiej aktywnie zainteresowany firmą i jej rozwojem, wtedy nastały chude lata i powolny upadek przedsiębiorstwa. Po kilku latach strat finansowych firma została w 1959 roku kupiona przez długoletniego konkurenta, Bastiana Brosa z Rochester w stanie Nowy Jork. Nowy właściciel nie miał zamiaru ratować upadającej firmy. Przejął klintów, patenty oraz sprzęt. Fabrykę sprzedał, grzebiąc dorobek Chestera Hoaga i Benjamina Whiteheada.

Od tamtej pory budowa przypinki nie uległa znaczącym ewolucjom. Przypinki występują w różnych kształtach i wielkościach. Do ich produkcji używa się różnych materiałów ale koncepcja pozostaje niezmienna. Przypinki występują w tradycyjnej postaci z agrafką, ale można też spotkać z wykończeniem w postaci magnesu, lusterka, otwieracza do butelek czy breloka na klucze.